| Ονοματοθεσίες τριών ανώνυμων δρόμων στη Συνοικία μας. |
| 24.06.15 | |
|
Στείλαμε στη 2η Δημοτική Κοινότητα πρόταση του Συλλόγου μας, για να δοθούν ονομασίες σε τρις ανώνυμους δρόμους της Συνοικίας μας. Πρωτοπρεσβύτερος πατέρας Νικόλαος Μαστοράκης. Γεννήθηκε στη Νεάπολη Ν. Λασιθίου το 1946. Ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές του στη Νεάπολη και στη συνέχεια φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1986 διορίσθηκε ως εφημέριος της Ενορίας της Αγίας Αικατερίνης και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον θάνατό του στις 15/6/2015 διακονώντας την περιοχή επί 29 συνεχή χρόνια. Με πρωτοβουλία του κτίσθηκε, η νέα εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, μαζί με τους των κατοίκους της Περιοχής η οποία και εγκαινιάστηκε το 2011 από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κοκ κον Ειρηναίο. Επίσης τα τελευταία χρόνια είχε πρωτοστατήσει, σε δράσεις προσφοράς για όλους τους ανθρώπους της συνοικίας. Υπήρξε Πατέρας, αδελφός, Φίλος, και Συνοδοιπόρος στις προσπάθειες του Πολιτιστικού Συλλόγου μας για την πολιτιστική-πνευματική-κοινωνική και περιβαλλοντική αναβάθμιση της Συνοικίας μας. Πρωτοπρεσβύτερος πατέρας Χριστόφορος Αντωναράκης. Ο Πατέρας Χριστόφορος Αντωναράκης γεννήθηκε το 1933 στη Παναγιά Πεδιάδος. Ολοκλήρωσε τις Γυμνασιακές σπουδές του στο Καστέλι Πεδιάδος. Φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, καθώς επίσης ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιερατική Σχολή Τήνου. Τέλος εισήχθη στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ολοκληρώνοντας με επιτυχία και τις εκεί Θεολογικές σπουδές του. Ο Πατέρας Χριστόφορος Αντωναράκης, τοποθετήθηκε το 1979, πρώτος εφημέριος στην νεοϊδρυθείσα τότε Ενορία της Αγίας Αικατερίνης, σε μια περιοχή που βρισκόταν σε τριτοκοσμική και άναρχη κατάσταση, με δύσκολους κατοίκους και με πολλά προβλήματα. Υπήρξε εκείνος που ίδρυσε και οργάνωσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την ανύπαρκτη μέχρι τότε Ενορία της Αγίας Αικατερίνης, συσπείρωσε τους κατοίκους της περιοχής και με πρωτοβουλία του, μαζί με τους των κατοίκους της Περιοχής, έκτισε, την πρώτη εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, η οποία και εγκαινιάστηκε το 1983, από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κοκ κον Τιμόθεο Βοήθησε καθοριστικά και στήριξε την ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου μας το 1985. Στάθηκε δίπλα μας ως Πατέρας, αδελφός, Φίλος, και Συνοδοιπόρος στις προσπάθειες του Πολιτιστικού Συλλόγου μας για την πολιτιστική-πνευματική-κοινωνική και περιβαλλοντική αναβάθμιση της Συνοικίας μας σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την περιοχή. Αρχιμανδρίτης πατέρας Ελευθέριος Νουφράκης Ο Κρητικός ιερέας, που τον Ιανουάριο του 1919 λειτούργησε στην Αγία Σοφία 466 χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης. Στην Κωνσταντινούπολη, έλαβε χώρα αυτό το εξαιρετικό γεγονός, το οποίο οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν. Τετρακόσια εξήντα έξι χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους, ο ναός της Αγίας Σοφίας που μέχρι τότε λειτουργούσε ως τζαμί, μετετράπη για λίγη ώρα ξανά σε Ελληνικό Χριστιανικό Ναό και τελέστηκε κανονικότατα η Ακολουθία της Θείας Λειτουργία. Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, ήταν ο θαρραλέος ο ατρόμητος πολεμιστής, και θρυλικός εθνικός ήρωας παπα-Λευτέρης Νουφράκης από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία, που συμμετείχε στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα. Είναι θαυμασμού άξιο, ότι κάτω από αντίξοες και σκληρές συνθήκες της εποχής αυτής, κατάφερε να πάρει πτυχίο από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1911. Η κήρυξη των απελευθερωτικών πολέμων 1912-1913 τον βρήκε να διδάσκει σε Ελληνικό Σχολείο του Αιτωλικού. Δε δίστασε όμως να εγκαταλείψει τη θέση του στην εκπαίδευση και να καταταγεί εθελοντικά στον ελληνικό στρατό. Όντας διάκος και μοναχός αναδείχτηκε γρήγορα σε φοβερό πολεμιστή. Μάλιστα, στη σκληρή μάχη των Γιαννιτσών (18-20 Οκτωβρίου 1912) έγινε επίκεντρο θαυμασμού. Μετά το τέλος εκείνων των πολέμων, εγκατέλειψε την εκπαίδευση και εντάχθηκε στον ελληνικό στρατό, όπου είχε γίνει ήδη ξακουστός. Το εντυπωσιακό επεισόδιο στην Αγιά Σοφιά της Πόλης, το 1919, μπορεί να ήταν εκείνο που του εξασφάλισε αιώνια φήμη, όμως ούτε αυτό, ούτε η μαχητικότητα και ο βαρύς τραυματισμός του στη Μικρασία δείχνουν το μέγεθος της αγωνιστικότητας και του πατριωτισμού του. Εκείνο που, πραγματικά, προκαλεί έκπληξη και θαυμασμό είναι η επιμονή του να πάει στο αλβανικό μέτωπο και να πολεμήσει κατά των Ιταλών, ενώ ήταν από καιρό – τυπικά – απόστρατος και κοντά 70 ετών! Το κατάφερε, αλλά ήταν και το κύκνειο άσμα του. Πέθανε από κρυοπαγήματα στην Αθήνα με το παράπονο πως δεν έπεσε σε κάποια από τις είκοσι επτά (27) μεγάλες μάχες που πήρε μέρος ως … ιεροκήρυκας του στρατού. Ελάχιστες αναφορές γίνονται πλέον για τη ζωή και τη δράση του παπάΛευτέρη Νουφράκη, στα πλαίσια της τοπικής ή της εθνικής μας ιστορίας. Όχι γι αυτόν. Αυτός το χρέος του το έκαμε χωρίς να αποβλέπει σε κανενός είδους ανταπόδοση. Αλλά για μας, για μας που έχουμε ανάγκη από τέτοια ηρωικά πρότυπα, από ισχυρά στηρίγματα, για να, μπορέσουμε, ιδιαίτερα αυτές τις κρίσιμες εποχές, να κρατήσουμε και να διασώσουμε ό,τι είναι δυνατόν από την ταυτότητά μας, από τα ιδανικά του γένους μας, από την ίδια την ψυχή μας. |
| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|